رب دے نال اوہ گلّاں کردی ریہندی اے
کَلّی بیٹھی نچدی گاندی ریہندی اے
جندڑی عشق تے مُشک دی شوقنڑ لگدی اے
پُٹھے سِدھے پنگے لیندی ریہندی اے
بدلاں دی ماڑی وچ ستّاں رنگاں دی
چُنّی لے کے ہسدی روندی ریہندی اے
سورج دے ڈھارے وچ بیہہ کے شاماں تک
چن چکور دے سُفنے گِنڑدی ریہندی اے
ہجر ے ہوکے بھر بھر ہنجو کیردی اے
کچ دی گُڈی ٹُٹدی بھجدی ریہندی اے
دُکھ دے ہاڑے ، وینڑ تے نوحے لکھ لکھ کے
قلم نمانڑیں کیہ کیہ سیہندی ریہندی اے
سُکھ تے چین ساہ مسعود نوں نہیں اوندا
جندڑی اوہدے ہتھیں پیندی ریہندی اے
۔ ۔ ۔ مسعود مُنّور ۔ ۔ ۔ ۔